در مورد #ماهاویرا گفته شده، که هرگاه روی زمین راه می رفت، حتی خارهای کنار راه نیز که نوکشان به سمت بالا بود، می چرخیدند و رو به پایین قرار می گرفتند که به پاهایش فرو نروند.
به نظرمردم این حرفها افسانه می آید.
برای خار چه فرقی دارد که چه کسی روی آن ها راه برود؟ و یک خار چگونه می تواند ماهاویرا را تشخیص بدهد و نوك تیزش را به سمت پایین بگرداند؟
همچنین در مورد #محمد شنیده ام که
وقتی در صحرای گرم عربستان راه می رفت، قطعه ابری می آمد و بالای سر او قرار می گرفت تا برایش سایه درست کند.
این به نظر افسانۀ مطلق است.
برای ابر چه فرقی دارد که چه کسی زیر آن راه برود؟ چگونه ممکن است؟
ولی به شما می گویم، تمامش درست است.
چنین نیست که خارها برگشته باشند و یا ابری نمایان شده باشد، ولی این داستانها چیزهایی را برای ما هویدا می سازند.
راویان سعی کرده اند به این طریق حقیقتی را بیان کنند.
توسط این داستان ها چیزی بسیار زیبا منتقل شده است. اینکه هیچ خاری قادر نیست کسی را که قلبش عاری از خار است آزار بدهد.
و برای کسی که شهوتی سوزان در دل ندارد،
تمام زمین پوشیده از ابری سایه گون است و خورشید سوزان هرگز او را آزار نمی دهد.
و این مطلقاً درست است.
آگاهی تو در هر وضعیتی که باشد،
زندگی تو نیز همان کیفیت را خواهد داشت.
مایۀ شگفتی است که هرگاه فردی تلاش کند تا خودش را پاك کند، تمام دنیا برایش مکانی دوستانه خواهد شد.
هرگاه کسی پر از عشق باشد، تمام دنیا بر او عشق خواهد بارید. و این حقیقتی جاودانه است:
هرکس پر از نفرت باشد، در مقابل نفرت دریافت می کند. ما هر چه که بیرون بدهیم، تمامش به خودمان باز می گردد.
دنیای بیرون چیزی نیست جز آینه درون ما.
راه دیگری وجود ندارد.
قانون چنین است.
درباره این سایت